Wiosna, słońce, energia... wreszcie!!! Popołudnia nad Zalewem...

Nareszcie przyszła i wygląda na to, że już z nami zostanie. Wiosna poprawiła nam wszystkim humor. No, może nie wszystkim, ale mi i Borsiemu Tacie zdecydowanie. Jakoś tak łatwiej teraz się znosi humorki dzieci naszych. A jest co znosić, oj jest. Zosia ewidentnie przeżywa jakiś kryzys, co powoduje również kryzys u mnie. O ile jeszcze w dzień jest do opanowania, tak już od godziny 14 buczando jedno wielkie. Fi natomiast ma niespożyte pokłady energii, roznosi go, jak ma na pięć sekund zasiąść na tyłku. Także piękna pogoda spadła na nas, jak zbawienie.

Pierwsze próby wycieczkowania skończyły się naszym bólem głowy oczywiście. Fi oprócz huśtawki nie chciał patrzeć na plac zabaw, a i to na 5 minut. Może to i lepiej, bo Zosia też nie tryskała entuzjazmem i postanowiła zaraz po wkroczeniu na wyżej wymieniony włączyć syrenę. Trzeba było ratować się ucieczką. O dziwo w samochodzie się uspokoiły, ale na krótko, bo przy próbie spaceru marudzenia powróciły.

Druga próba była o wiele bardziej udana. Fi od razu zaprzyjaźnił się z dziewczynkami na placu zabaw. Zjeżdżał, huśtał się, biegał, aż sam wlazł do wózka zmęczony. Zosia w międzyczasie chwilkę popodziwiała widoki, żeby rozedrzeć paszczkę w niebo głosy. Mamy więc za sobą pierwsze karmienie w plenerze i usypianie na cycku. Po tych atrakcjach skorzystaliśmy z zosinkowego snu i zmęczenia filipiego i na dwa wózeczki zrobiliśmy sobie spacer.

Zresztą co ja będę się dużo rozpisywać, wystarczy popatrzeć na zdjęcia....

Po takich atrakcjach Fi apetyt miał jak nigdy. Wtrząchnął całą miskę płatków na mleku i zażądał jeszcze szklanki samego mleka. Zosia musiała troszeczkę podrzeć paszczkę, ale biorąc pod uwagę, że do domu dotarliśmy koło 19, to zbyt długo uszka nam nie więdły. Po szybkiej kąpieli dzieciaczki padły praktycznie zaraz po odłożeniu do łóżeczek. O 20.30 jedno i drugie już słodko pochrapywało.

To było udane popołudnie.

Ostatnia nasza wycieczka nad Zalew pokryła się z weekendowym wypoczynkiem Polaków i była udana tylko do połowy. Spacer po bardziej zaniedbanej stronie odbył się spokojnie, oba dzieciaczki w wózkach, Zosia przysypiała, Fifi jadł ciastka, my rozmawialiśmy, ale nam się zachciało atrakcji więc poprzekładaliśmy bobasy w samochód i pojechaliśmy na stronę uczęszczaną tłumnie przez Lublinian i nie tylko. I to był błąd. Filipowi ciężko wytłumaczyć, że na placu nie da rady dopchać się do jakiejkolwiek atrakcji, skończyło się płaczem i jego i Zofii, która znów zaczynała przysypiać, a wrzaski jej nie dawały, zasnęła w samochodzie więc mieliśmy wycieczkę samochodową. Przecież sen niemowlaka rzecz święta, nie można przeszkadzać... Do domu wracaliśmy ogromnym kółkiem naokoło miasta...
Co by nie mówić, i tak było fajnie. W końcu to czas we czwórkę... bezcenny...

Mam nadzieję, że pogoda i humory już z nami pozostaną, że pomysły na miłe spędzanie czasu nam się nie będą kończyły, że opanujemy trudną sztukę wycieczkowania z dziećmi i że jak mnie nie będzie w sieci, to nie dlatego, że będę padała na ryjek, ale dlatego, że nie ma nas w zasięgu i dobrze się bawimy. 

Uwielbiam wiosnę. Zawsze przynosi coś nowego. W tamtym roku w kwietniu nasze życie znów wywróciło się do góry nogami... W tym oswajamy nową sytuację... Jak nam się to uda? Będę Was na bieżąco informować...