Wiosna w środku zimy...

Bardzo cieszyłam się na zbliżającą się zimę, na długie wieczory, wcześnie robiące się ciemno, więcej czasu w domu, wspólnie, razem. Planowałam wspólne zabawy, gry, malowanki, wyklejanki, nauczanki. Miało być ciepło, miło i przyjemnie i było, jest, ale... No właśnie ale... Nie wzięłam pod uwagi, że zbyt wiele takich wieczorów może nas znużyć, zmęczyć, ale to nie najgorsze, z tym można walczyć. Najgorsze w tym, że ja zapomniałam zwyczajnie, że Zosia nam rośnie, dorasta, rozwija się i ciągle nie będzie siedziała na kocyku z grzechotką w rączce. W końcu przyjdzie taki czas, że zacznie się interesować tym, co robi Filip i zacznie domagać się tego samego. I nie da się jej przetłumaczyć, że to nie dla niej, że jest za malutka, że teraz Fifi się bawi z mamą czy tatą. O nie, ona będzie chciała pomagać, rozwalać, zabierać, a Filip nie będzie z tego wcale zadowolony. Co Wam będę dłużej opowiadać, każdy, kto ma więcej niż jedno dziecko wie, jak czasem kończą się takie gry i zabawy. W skrócie tylko powiem, że po kilku miesiącach zamknięcia w czterech ścianach mamy momentami dość i tęsknimy za działką, słońcem, podwórkiem, swobodą. Chcemy już wychodzić na spacery bez godzinnego przygotowania, bez toreb ciuchów na zmianę, bez całego tego cygańskiego taboru. Zwyczajnie i po prostu chcemy więcej przestrzeni... Chcemy wiosny...

I taki właśnie prezent w ostatni weekend sprawiła nam pogoda. Dała nam namiastkę wiosny w samym środku lutego. Było super ciepło, wychodziło piękne słoneczko, przestał wiać wiatr. Co było robić, wybraliśmy się na działkę. Co prawda takiego stricte biegania po podwórku było coś koło dwóch godzin, bo dzieciaki są świeżo po chorobie, ale zawsze to troszkę ruchu, swobody, świeżego, podmiejskiego powietrza. Zosia zaliczyła spanko na świeżym wozduchu, Fifi mimo braku śniegu postanowił wypróbować sklecone przez dziadka sanki, a my się troszeczkę przewietrzyliśmy wszyscy na zmianę doglądając śpiocha. No i mamy pierwsze, wiosenne zdjęcia w tym roku...

Ech, zatęskniło nam się za wiosną, za słoneczkiem, za ciepłem, za spacerami nad lubelskim zalewem. Bo mimo, że jest ciepło, to niestety nadal szaro, buro i deszczowo. Na szczęście mamy już coraz dłuższy dzień i coraz bliżej do tej naszej prawdziwej wiosny. Coraz częściej będzie można otwierać okna, wychodzić na dłuższe spacery, odwiedzić zapomniane przez zimę miejsca, poplanować wycieczki i wyjazdy. Będzie fajnie, tylko jeszcze troszeczkę cierpliwości i na pewno będzie fajnie...