Cud, miód i orzeszki czyli nie wierzmy w to, co widzimy...

Nie macie wrażenia, że zewsząd bombardują nas przesłodzonymi, przerysowanymi obrazami rodzin. Pokazują nam macierzyństwo jako krainę mlekiem i miodem płynącą, pełną lukru i słodyczy. Dzieci są zawsze roześmiane, rodzice zadbani, uśmiechnięci, otoczenie takie stylowe, uporządkowane, modne. Są też dziadkowie przynoszący obiady czy prezenty, wpadający z wizytą. Są zwierzątka nigdy nie brudzące i takie słodziutkie, że aż strach. Reklamy proszków do prania, czekoladek, napojów, telefonów, a nawet biżuterii i biur podróży. Okładki czasopism, plakaty, artykuły i blogi. Wszędzie wylewa się obraz rodzicielstwa jako sielanki i beztroski. Nikt, absolutnie nikt nie ostrzega młodych ludzi, którzy spodziewają się dziecka, że to wcale tak nie wygląda, że nie tędy droga, że wszystko, nawet ta słodycz ma swoją ciemną stronę księżyca.

Oczywiście, macierzyństwo to najpiękniejsza i najlepsza rzecz, jaka mi się w życiu przytrafiła i wierzę, że tak myśli każda matka, ale żeby się nim cieszyć trzeba się wyzbyć frustracji i poczucia winy. Trzeba zrozumieć, że macierzyństwo, rodzicielstwo nie jest idealne, że zdarzają się kryzysy, gorsze dni, pozdzierane kolana i pozdzierane mózgi. Że dzieci nie zawsze robią wszystko, co się od nich oczekuje, że wywracają nasze życie i mieszkanie do góry nogami, że słodziutkie blondaski nie zawsze są takie słodziutkie, jakbyśmy się tego spodziewali. Mało tego, my też mamy prawo mieć gorszy dzień, mieć dość, być zmęczonym, chorym. że czasem jesteśmy bezsilni, załamujemy ręce, powiemy coś, czego żałujemy. Że nie zawsze na wszystkim się znamy, że popełniamy błędy, że czasem chcemy, by ktoś zabrał dzieci choć na chwilę. Musimy pogodzić się z tym, że rodzina też nie zawsze jest taka pomocna, że dziadkowie są przede wszystkim ludźmi i mają prawo wyżej cenić sobie swoje potrzeby niż nasze czy wnuków. Że ciotki i wujkowie mają swoje życie i nie muszą rozpływać się w zachwytach nad naszymi dziećmi, że po całym tygodniu pracy mogą nie chcieć wysłuchiw
ać krzyków dzieciaków. Bo dzieci krzyczą, trajkoczą, mantrują, jęczą i wrzeszczą, z tym też powinniśmy się pogodzić. Dzieci też pozostawiają po sobie ślad. Nawet wiele śladów i nasze mieszkanie czy dom już nigdy nie będzie wyglądało tak samo. Ba, nasze życie nie będzie wyglądało tak samo, co nie znaczy, że będzie źle. Bo nie musi być źle, niewygodnie, czy męcząco... Wszystko zależy od naszego podejścia i nastawienia.

No i właśnie o to nastawienie mi chodzi. Mam wrażenie, że 98% rodziców choć raz stwierdziło, że nie tak wyobrażało sobie rodzicielstwo. Zaczyna się już w ciąży, gdy słodki ciężar dokucza, mdłości nie dają żyć, a we wszystkich ciuchach ciążowych wygląda się jak wieloryb. Potem lepiej nie jest. Szpital, poród, okres po, powrót do domu, karmienie... Mogłabym tak bez końca. Obraz z telewizji nie do końca przypomina ten, którego jesteśmy częścią. Ja nie mówię, że jest gorszy, że jestem rozczarowana, ale przyznam, że była taka chwila, gdy czułam się oszukana. Czułam się oszukana przez wszystkich. Przez poradniki, filmy, programy telewizyjne, przez rodzinę, a nawet przez męża, który miał pomagać, przynosić dziecko do karmienia, ale natura wzięła górę i zwyczajnie, nawet się nie budził. Nie rozumiałam, skąd ten bałagan, skąd moja nieudolność, skąd niewyspanie i zmęczenie. Nie potrafiłam pojąć czemu brakuje mi czasu i siły na lunch z przyjaciółkami, na randkę z mężem, na siłownię i basen. Przecież wszędzie mówili, że będzie fajnie, że uśmiech nie będzie znikał z mojej twarzy, a ja mam ochotę tylko płakać albo spać. Te cudne obrazki oglądane na co dzień na internetach tylko pogłębiały wkurzenie. Gdy tylko coś zamarudziłam odzywały się głosy, że nie powinnam, że przecież sama chciałam, co ze mnie za matka, że sobie nie radzę. Aż sama zaczęłam w to wierzyć, aż sama zaczęłam się zastanawiać czy ze mną wszystko w porządku.

 A wystarczyło tylko zdać sobie sprawę z tego, że to co oglądamy w telewizji, w gazetach, w internecie czy nawet u znajomych, nie do końca musi być prawdą. Że ludzie pokazują nam to, co chcą pokazać, że może im też coś nie wychodzi, że czasem nie mają sił, że mają dość. Ale wtedy, gdy mają gorszy dzień, nie piszą na blogach, nie widują się ze znajomymi, nie wychodzą chwalić się swoimi słabościami. A teraz wiem, że na pewno je mają. Mają tak samo, jak i ja je mam. Nie jestem gorsza, nie jestem beznadziejna, nie jestem może ideałem, ale się staram, staram się jak każda z nas. A, że czasem ponarzekam... Może dzięki temu, ktoś tam, ktoś czytający nie będzie się potem czuł oszukany. Jakaś matka zda sobie sprawę z tego, że macierzyństwo, choć niewyobrażalnie piękne, jest też pełne porozrzucanych klocków lego, pomazanych ścian i płatków śniadaniowych wdeptanych w dywan.