Małe kopniaczki...

W tej ciąży mam bardzo mało czasu na delektowanie się swoim stanem. Jestem zalatana z Filipem, z pracą, z przygotowaniami. Czas przecieka przez palce, pędzi jak szalony i coraz mniej go zostaje. A ja mam wyrzuty sumienia, że nie korzystam z każdej chwilki. W ciąży z Fifim pracowałam prawie do samego końca, nie użalałam się nad sobą, wręcz przeciwnie, na siłę chciałam wszystkim udowodnić, że jestem herod babą. To był błąd, ogromny błąd. Obiecałam sobie, że tym razem będzie inaczej. No i niestety na obietnicach się skończyło. 

Już nie raz pisałam, że codzienność z Filipkiem jest dość intensywna, zwłaszcza, że teraz, gdy brzuszek jest już spory, jest mi zwyczajnie ciężko. Do tego jesteśmy tylko my we trójkę i musimy sobie jakoś radzić. W praktyce wygląda to tak, że jeśli ja czegoś nie zrobię, to nie będzie zrobione wcale. Staram się, dwoję i troję i w efekcie wieczorami jestem wykończona, bo popołudnia, gdy mąż wraca do domu też nie gwarantują mi chwilki odpoczynku. Fifi wtedy jakby bardziej uczepia się mnie i nie odpuszcza nawet na minutę. I tak, gdy w końcu nadejdzie ta chwila, gdy Fi śpi, a w mieszkaniu zapanuje względny ład, to padam, zwyczajnie padam na fotel i się nie ruszam.

Ale, ale. Ma to też swoje bardzo dobre strony. Wtedy właśnie mam czas na rozmowę z moim Brzuszkowym Maleństwem. Czasem czytam przy tym blogi, czasem oglądam telewizję, a czasem tylko leżę z gołym brzuszkiem i obserwuję. I wtedy zaczyna się małe bum, bum, bum. Mały akrobata zaczyna swoje tańce. A wraz z nim cały mój brzuszek. Popukam ja, popuka i Ono. Czasem rozciągnie się tak, że jedne łapki poczuję pod żebrami, a drugie w pachwinie. Ruchliwe Maleństwo jest strasznie. Do tego stopnia, że czasem jestem przerażona, bo Fifi aż tak nie dokazywał, a widzicie, co z niego wyszło. I już teraz się boję, czy nie będzie mi tych kopniaków brakowało, jak już się Kruszynka urodzi. Ale za chwilę przypominam sobie, jak to było z Filipem i się uspokajam.
Chyba żadnej mamusi nie muszę mówić, jakie cudne są takie małe kopniaczki. Nawet te troszkę mocniejsze mają swój niepowtarzalny urok. Parę razy próbowałam opisać to uczucie mężowi, ale tego się nie da zrobić. Jest to jedno ze zjawisk nieopisywalnych. Kto nie przeżył ten nie wie. I mimo, że momentami jest mi już ciężko, to dla tych chwil mogłabym być w ciąży jeszcze 5 lat. No i coraz częściej pojawia się myśl, że to chyba nie jest ostatni raz, kiedy dane mi czuć te małe stópki kopiące w mój brzuch od wewnątrz.