Pandemia - wspomnienia.

Dziś miałam koszmar... Pierwszy od dawna, ale za to taki z przytupem... Taki, który wbija się w głowę i, mimo, że za Chiny nie pamiętam co mi się śniło, to siedzi w niej cały dzień. Pogoda za oknem nie ułatwia i ogarnia mnie jakiś taki niewyobrażalny lęk... 

Patrzę przed siebie w niebo i zastanawiam się, ile jeszcze tak wytrzymamy. Niby normalnie, niby świat się kręci, ale tak bez fajerwerków, w niepewności, w nicości i marazmie... Może wiosna przyniesie poprawę, nadzieję i chęć działania, ale rok temu też była wiosna, też była nadzieja, też były plany..

No właśnie. Pamiętam te dni, jakby to było wczoraj. Byliśmy po ciężkiej zimie, ale naładowaliśmy akumulatory... Tamte ferie zimowe w Zalesiu to było coś, czego potrzebowałam bardzo. Najlepszy wypoczynek w życiu, naprawdę. Odbiłam się, zregenerowałam, odpoczęłam... I choć od razu wpadliśmy w spiralę chorowania, to był plan... Miał być zaległy bal w przedszkolu i Elsa z Olafem... Miała być wykończona kuchnia w pracy, zmiany i rozwój... Miały być wakacje w Grecji i wiosna w ogródku... Z tego wszystkiego pozostała tylko wiosna w ogródku i przekonanie, że przecież to chwilka, a za chwilkę będzie dobrze.

Szczerze??? Na początku to było zabawne. Nawet nam potrzebne... Gry, puzzle, nauka literek, prace plastyczne i angielski przez internet. Dużo rodzinnego czasu, mnóstwo uśmiechu, wiosna... Potem przyszły Święta we czwórkę i pierwsze od dawna urodziny Filipa bez kolegów i koleżanek, brak wierszyków i piosenek na Dzień Mamy w przedszkolu. Zakończenie zerówki bez wielkiej gali i pompy, dla garstki osób. Coraz bardziej mocniej narastający żal do świata, do ludzi, do losu, że odbiera nam tak ważne dla nas chwile i zamienia je w namiastkę tego, co być powinno. Pierwsze kłótnie, pierwsze nieporozumienia, narastająca frustracja i problemy z samą sobą...

I przyszło lato... A wiadomo, że latem wirusy są mniej niebezpieczne... Może to nie Grecja, ale Jedlanka i Zalesie, ale było trochę oddechu. Nawet te maseczki, nawet wszędzie obecne zasłony przy kasach i wydawanie posiłków przez obsługę nie przeszkodziło nam wyluzować. Przecież mądrzejsi zapewniali, że nie ma czego się bać. Przecież bony na wakacje zachęcały do wyjazdów krajowych, a biura podróży rozdawały vouchery w zamian za brak rezygnacji z usługi, a jedynie chęć przesunięcia jej w czasie. Tylko nieśmiałe głosy wspominały coś o jesieni, o strachu przed powrotem do szkoły i falą zachorowań tym spowodowaną. Większości, zresztą nam też, średnio to przeszkadzało. Tylko mieliśmy trochę stracha, jak przed powrotem z wakacji zaczęto wspominać o zamykaniu poszczególnych obszarów i o podziale na strefy. Ale wróciliśmy i doczekaliśmy września.

1 września był dla mnie ciężkim psychicznie dniem. Walczyłam z poczuciem niesprawiedliwości, że moje dzieci rozpoczynają naukę w podstawówce i zerówce w sposób, którego nawet w najdziwniejszych snach sobie nie wyśniłam. A musicie wiedzieć, że w dzieciństwie obejrzałam "Dżumę" i wpłynęła ona mocno na moje postrzeganie świata i tego, co może się z nim wydarzyć przez chorobę. W połączeniu z filmami o zombie, to wyobrażenie apokalipsy wywołanej epidemią i zarazą miałam barwne. Płakałam ze wzruszenia i krzyczałam z bezsilności. Na szczęście one nie miały pojęcia, jak takie święto powinno wyglądać więc były szczęśliwe. Tort, nowe panie i nowi koledzy i koleżanki u Filipa oraz powrót do znanej przedszkolnej rzeczywistości u Zosi mimo obostrzeń pozwolił nam uwierzyć, że już powoli zbliża się koniec.

Powróciły zajęcia dodatkowe, prywatne placówki też podeszły do sprawy profesjonalnie, ale z wyczuciem potrzebnym przy dzieciach. One same już nawet nie wspominały o kulkach czy trampolinach. Ambicje po powrocie do pracy były spore, zwłaszcza, że udało nam się wyjechać we dwójkę w góry, a potem całą czwórką na weekend. Filip zaniósł cukierki do przedszkola na imieniny. Coś szło do przodu mimo doniesień z różnych stron o nadchodzącym nieszczęściu. 

Pamiętam, że świeciło słońce, siedziałam w pracy, gdy dostałam sms'a, że Zosia ma katar i czy na wszelki wypadek możemy ją odebrać. Byłam zła, ale zostałyśmy w domu. Znów było fajnie, wspólne puzzle, gotowanie, zabawa... A potem wszystko potoczyło się już szybko... Koronawirus w przedszkolu, kwarantanna, zero zajęć, zero wyjść, zero kontaktów... O dziwo tylko dla Zosi. Dla mnie opieka i tyle... No i zdalne nauczanie. Jak wypuścili z domu jedno, to zamknęli drugie. Jesień nie sprzyjała pozytywnemu myśleniu, ale przecież wszyscy mówili, że to tylko do nowego roku...

Pierwsze Święta u nas, w kameralnym gronie, ale za to ze zwiększoną liczbą prezentów dla dzieci. Chyba wszyscy chcieli im wynagrodzić niedogodności. Ferie z zakazem wychodzenia, znów plany, znów odwoływanie, przekładanie, siedzenie, powrót do pracy, szkoły, przedszkola... Nadzieja, że będzie dobrze.

Moja psychika jest już w strzępach. Brak mi jakiegoś punktu zaczepienia, pewności, bezpieczeństwa. Tego odniesienia, które zawsze jest wyjściową do czegoś. Muszę być opoką dla dzieci, nie mogę się łamać, muszę się zachowywać normalnie, ale gdy idzie wiosna a ja mam deja vu, a ja znów odwołuję, tłumaczę dzieciom, nie wiem na czym stoję.

Siedziałam w pracy, pijąc kawę... Obok leżały poskładane papiery dla księgowości, zabiorę je do domu, żeby tam je pouzupełniać, bo tu popsuła mi się drukarka. Odkładam zakup nowej, bo to jednak pieniądze, a mimo, że nas nikt nie zamykał, nam też się dostało rykoszetem. Ale trzeba w końcu, bo przecież nikt nam nie dał wolnego. Świat się kręci, słucham reklam tabletek na gardło i sklepów budowlanych. Wiadomości donoszą o podwyżkach rent i emerytur, a politycy nadal myślą tylko o sobie. Będzie trzecia fala... Armagedon, katastrofa, wszyscy zginiemy, ale sponsorem programu jest hotel w górach, który zaprasza na wypoczynek. Nawet miałam takie ambicje, ale jak mi powiedziano, że w cenie "ol ekskiuzmi" dostanę śniadanie i obiadokolację do pokoju, a w ramach atrakcji mogę sobie pochodzić w koło hotelu, bo na basenie są ograniczenia liczbowe i już są rezerwacje więc przykro... Wszyscy przywykli do "nowej normalności" i ze spokojem przyjmują nowe rewelacje. Tylko od czasu do czasu ktoś się wkurzy i zdemoluje stację benzynową. Psychiatrzy zacierają ręce i rezerwują terminy nawet dwa miesiące w przód. Ogólnie rzecz biorąc zaczynamy się urządzać w czarnej dupie i najsmutniejsze w tym wszystkim jest to, że niektórym się to podoba.

Wszystko się zmieniło... Nic już nie będzie takie samo... Może za czas jakiś będzie lepiej. Bo przecież, jak mówią specjaliści, najpierw musi być gorzej, żeby później mogło być lepiej. Patrząc wstecz, przecież nasze pokolenia też dorastało w czasach przemian i jakoś dotrwaliśmy do dorosłości. A dzieci potrafią dostosować się do wszystkiego...

Tak było. Teraz nie ma pandemii, jest wojna. I znów wszystko stanęło na głowie. Czy tak już będzie zawsze???

Samotność, która nie jest bezpieczna...

 Napisałam posta....

Chciałam go tu wrzucić, ale chyba dobrze, że przez przypadek go wykasowałam....

Gorzkie żale, samotność, problemy z samopoczuciem, z mężem, z ogólnym porządkiem świata, który został mi w pewien sposób narzucony.

Siedzę sobie sama, jak przez większość czasu. Nawet pani, która pracowała u nas 3 lata z dnia na dzień postanowiła zostawić klucze i nie wzięła pieniędzy. A jak wychodziłam wszystko było tak, jak zawsze, a potem miałam telefon od Szanownego, że ona rzuciła pracę.

Szanowny zapewnił mi zajęcie. Kupił laser do wypalania i wystawiałam te przedmioty, Udawało mi się z tych pieniędzy opłacać rachunki, robić zakupy, płacić za szkołę, aż dałam się nabrać na "darmową" promocję. I teraz nie mam z czego spłacić rachunku. Allegro mnie zablokuje i cała moja praca pójdzie się jeb... Moje zarobki są 10 razy mniejsze niż rata którą zaproponowało mi Allegro.

I tak to się żyje na wsi. Lekarz proponował terapię. Szanowny miał to załatwić. Wybrał dwóch i dał mi pole popisu. Wybrałam, blisko, łatwy dojazd. I na tym się skończyło.

Gorzkich żali koniec, ale tutaj nie mam z kim porozmawiać i potraktowałam ten wpis jako swoisty pamiętnik.

PS. A myśl ze zdjęcia niesie całą prawdę. Mam wokół siebie zbyt wielu zadufanych ludzi, bo wykształcenie, bo dobrze mówią. 

Prawie nastolatki...

 Dzieci mi wyrosły, nie da się tego ukryć. Filip śpi nago, jak facet, bo tak mu wygodniej, Zosię ciągnie do makijaży, ale jest bałaganiarą. Moja Gadzina skończyła już osiem lat.

Kocham te Stwory niezmiennie i niesamowicie, ale dziś nie o tym.

Ja mam dwójkę dzieci, chłopczyk i dziewczynka, czyli wymarzony duet dla większości rodziców. Zwłaszcza jak chłopczyk był pierwszy. Ale nikt nie wspomina o tym, że mała różnica wieku między tym "pierwszym" chłopczykiem i "drugą" dziewczynką jest problematyczna.

A... Filip ciągle czuje się starszy mimo, że mają wspólnych kolegów (i to niestety z Filipa klasy, co go dotyka podwójnie). Oglądają te same programy, choć Fifi ciągle stara się Zosi nałożyć ograniczenia wiekowe, mimo, że sam jest o rok starszy (no 1,5 ale teraz jest ten czas gdy można mówić, że jedno ma 8 lat, a drugie 9). Ciągle razem się kąpią, choć Fifi już bardziej pomaga Zosi ustawić "ciepłość" wody niż ładuje się z nią do wanny (to on się zrobił "wstydziuch")

B... Zaczyna się etap odpowiedzi na "te tematy". Dużą rolę grają tu media społecznościowe, ale też przydatna jest najzwyklejsza rozmowa. Tu mnie swędzi, tam swędziało... Zauważyłam, że dzieci same znajdują sobie nazwy na części ciała... Łącznie z tymi "nienazywalnymi". Niech sobie mają te nazwy, po co na siłę im wpychać "pochwy" i "penisy" . Przyjdzie czas a się tego nauczą Pamiętam jeszcze z czasów przedszkolnych, że jedna mama zrobiła awanturę na wywiadówce, że chłopiec podgląda jej córkę. To było gdy jeszcze dwójka chodziła do przedszkola. "Na starej chacie" tak można powiedzieć. Głupio mi się zrobiło bo moje dzieci, chłopiec i dziewczynka, super bawiły się razem pod prysznicem. Naturalnie, przyjdzie z wiekiem "poważna" rozmowa, ale póki co niech naturalnie czasem wejdą do mnie do łazienki, jak się kąpię i naturalnie wygna mnie Filip z okolic toalety jak on siedzi "na tronie".

PS do B Ale jak coś doskwiera to zawsze mama...

C... Ubrania. Zaczyna się ten czas, gdy bez "obiektu" ciucha nie kupisz. Buty już rok temu przestały pasować kupowane na rozmiar. Teraz reszta ubrań... Ja zamawiam przez internet, rzadko odsyłam, choć buty zdarza się, bo każda firma ma inny rozmiar... Układanie ubrań na jutro też już odeszło w kosmos... Każde ma swój wybór, każed swoje gusta. Ja ułożę na kupce, a one i tak po swojemu....

Miliony dni...

 

Dawno... Strasznie dawno mnie tu nie było... Jest mi głupio tak wracać bez choć słowa wyjaśnienia... Ale wyjaśnień jest tak ogromnie dużo... Nawet nie wiem od czego zacząć...

Przyszła pandemia. Wszyscy wiemy jaki był ogrom strachu i rozgardiaszu. Tak, rozgardiaszu, bo sajgon jaki nam ta pandemia zgotowała, poza, oczywiście tragedią, był niemały... 

Zostałam z dziećmi w domu. Przychodziła wtedy do nas taka pani (specjalnie z małej litery), żeby ogarnąć trochę chałupę... Nie dało się jej wytłumaczyć, że teraz jest inna bajka, że my jesteśmy stale w domu, ona się uparła, że potrzebuje pieniędzy (a kto nie potrzebuje), no i przychodziła nawet jak cała rodzina siedziała w domu... Jej diagnoza na temat mojej matczynej opieki jest nie do powtórzenia. Dzieci pamiętają panią Halinkę jako tą co najpierw chciała im zabrać kota, a potem ich oddać do rodziny zastępczej.... Pani Halinka sama wywodzi się z małżeństwa przemocowego i wszędzie szuka podobieństw. Według niej Szanowny nad nami panuje, a ja bojąc się Męża nie przytulam dzieci itd. itp. Cóż ja na to mogę powiedzieć. Moje dzieci są otoczone miłością z każdej strony. Czasem wydaje mi się, że za bardzo, bo są rozpuszczone ja dziadowskie bicze ;)

No, ale zostałam sama z dwójką wtedy jeszcze małych dzieci. Na początku zapał był, nie przeczę. I u mnie i u dzieciaków, a potem przyszła wiosna i zapał do zdalnych przedszkolaków się skończył. Zabolały mnie strasznie 7. urodziny Filipa, koniec jego zerówki (dzięki Paniom jakoś zorganizowany), początek roku w nowej szkole, to, że Zosia została sama tam, a Filip tu zaczyna. Trzeba zaznaczyć, że ciągle byliśmy nowi na wsi, ciężko było się przyzwyczaić. Ciężko się przyznać, ale skończyłam na antydepresantach, które niestety biorę do dziś.

Potem było ciężko wrócić, bo o czym pisać, dzień, jak co dzień...

Miałam przygotowanego posta o Egipcie... Pewnie go wrzucę zredagowanego o kolejny pobyt (i nie mówię, że ostatni). Zalesie... Temat rzeka... Ale już chyba tak szybko nie zniknę... 

Witajcie ponownie...

Przez ten czas wiele się zmieniło...Wiele pozostało bez zmian... A wiele chcę Wam opowiedzieć...

Protesty na ulicach jako objaw strachu przed... - subiektywny komentarz bieżący.

Moje dzieci urodziły się jeszcze w innym świecie. 

Możecie się śmiać lub protestować, ale tak, wtedy świat był inny. 

Nie martwiłam się o to co będzie, jak będzie. Wszystko wydawało się stabilne i niezmienne.

A potem zaczęło się wywracać

Możecie nie wierzyć, ale ja bardzo dobrze pamiętam dzień, gdy miłościwie nam panujący prezydent wygrał swoje pierwsze wybory. Pluję sobie w brodę, bo nie brałam wtedy udziału w głosowaniu. Byłam na wyjeździe i jakoś zupełnie mi do głowy nie przyszło, żeby zadbać o możliwość oddania głosu poza miejscem zamieszkania. A może wcale nie wiedziałam, że istnieje taka możliwość... Wtedy nic się o tym nie mówiło (nikt nie wysyłał alertów RCB, że na wybory trzeba iść nawet w pandemię, bo przecież to bezpieczniejsze niż zakupy w sklepie). Pamiętam, że wieczór spędzaliśmy w pensjonacie na Mazurach, w pokoju obok spały słodko nasze dzieci, a my oglądaliśmy wieczór wyborczy. Po chwilowym wkurzeniu stwierdziłam, co ma być, to będzie, przecież nic się aż tak bardzo nie zmieni. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że zmieni się niemal wszystko i to wcale nie za sprawą obecnie panującej pandemii.

Wspólne, domowe popołudnie - a może by tak zagadkę, łamigłówkę, zadanie?

Ostatnio wpadł mi w oko artykuł o dzieciach. Że teraz każdy chwali się w mediach społecznościowych osiągnięciami dzieciaków, ich super ocenami, konkursami, zajęciami dodatkowymi. Że w zasadzie nie słyszy się teraz o dzieciach tzw. przeciętnych. Dzieci są albo super hiper albo nie ma ich wcale. Że teraz każdy prowadza dzieci na zajęcia dodatkowe, stymuluje, dokształca, szuka dzieciakom hobby. Artykuł był napisany w tonie zarzutu, a raczej wyrzutu w kierunku tych rodziców, którzy coś robią w kierunku rozwoju dzieci. No i tak sobie pomyślałam, że wiara we wszystko co pokazują ludzie w internecie, to głupota, że większość dzieci jest przeciętnych, tylko właśnie w internecie i w rozmowach przy kawie wygląda to tak różowo. Ale nawet tym przeciętnym dzieciom należy się czasem odrobina uwagi i "pracy" z nimi. Nie można zrzucać całej odpowiedzialności na placówki szkolne lub przedszkolne. A można to robić miło i o dziwo całkiem łatwo.

Normalnie o tej porze wożę się po mieście...czyli spacerowanie po Lublinie.

Wiosna, lato i jesień to czas, kiedy zazwyczaj w Lublinie wiele się dzieje. Wiosna to powolne otwieranie ogródków na deptaku czy Starówce, to spacery po parkach, to fontanna, to budzenie się miasta do towarzyskiego życia. Lato i jesień to czas jarmarków, festiwali, imprez, które gromadzą zazwyczaj ogromne tłumy nie tylko z naszego miasta, ale i z całej Polski i, nie przesadzam, Europy. Lublin żyje i inspiruje, jak mówi hasło promujące miasto.

Niestety, ten rok dla nikogo i dla niczego nie jest łaskawy i choć nikt spacerować po mieście nie zabrania, to jednak są to nieco inne spacery. Nie ma tak wielu atrakcji, nie ma jakiegoś pociągu do miasta, wszystko jest takie lekko zamglone, smutniejsze. Nie mniej jednak czasem coś nas do miasta zaciągnie.