wtorek, 13 stycznia 2015

Początkowie problemy...

Większość ludzi, gdy słyszało, że będziemy mieli drugie dziecko i że między dzieciaczkami będzie tylko 20 miesięcy różnicy, mówiło, że będzie nam ciężko. Mam wrażenie, że większość uważa do tej pory, że dziecko pojawiło się u nas przez nieuwagę, mało kto wierzy, że Zosia była równie mocno zaplanowana jak Filip. Może nawet bardziej, bo przy Filipie nie mieliśmy żadnych wątpliwości, a przy Zośce jednak bardziej analizowaliśmy sytuację.
Ale wracając do tego czy jest nam ciężko. A no minęło dopiero dwa tygodnie więc trudno powiedzieć. Jest nam dziwnie. Wszystkie możliwe uczucia kotłują mi się w głowie. Od tych najcudowniejszych, po niejednokrotnie najgorsze. Kryzys goni kryzys, a za chwilę rozpływamy się w szczęściu rodzinnym, a jeszcze za chwilę ja płaczę z bezsilności albo złości a M. się miota po domu, żeby na koniec rozczulić się wspaniałością naszych dzieci.
A dzieci?
Oj dają popalić.
Może każde z osobna nie byłyby takie straszne, ale razem. Czasem mam wrażenie, że jestem jak struś pędziwiatr ganiający między Zosią a Filipem, między sypialnią a salonem, między salonem a kuchnią albo w jeszcze innej konfiguracji. O dziwo jednak chwilka ciszy i spokoju wystarcza, żeby zregenerować wystarczająco siły. A problemów troszkę jest.
I tak Zosia ma problemy z brzuszkiem. Jest to najprawdopodobniej spowodowane zbyt dużą ilością pokarmu i dławieniem się, bo jak to mówią, jak nie urok, to przemarsz wojsk. Najpierw mleczka było mało i Zosin płakał, bo się nie najadał, a teraz płacze, bo się nie najada, ale z powodu zbyt dużej ilości mleczka, której nie może połknąć. Krztusi się, denerwuje, odpuszcza ssanie, nie może spać, jest nerwowa, ma gazy itd., itp. Na szczęście nie dzieje się tak zawsze i czasem po jedzonku smacznie zasypia i śpi spokojnie jak aniołek. A ja jestem o wiele mądrzejsza i nie boję się prosić od samego początku o pomoc kogoś, kto się na tym zna.
Fifi natomiast jeść nie chce z własnego wyboru. Obiadki są be. Zwłaszcza te domowej roboty, słoiczki jeszcze przechodzą aczkolwiek też nie zawsze. Już raczej nie dawaliśmy mu kupnego jedzenia, ale mój pobyt w szpitalu i początki w domu postanowiliśmy sobie ułatwić w ten właśnie sposób. No i teraz mamy histerię zawsze w porze obiadu. Czasem przechodzi też na kolację. Nie i koniec, nie ma jedzenia. A ja się pozłoszczę, powkurzam, potem mam wyrzuty sumienia i jak w końcu mały szkodniczek coś zje, to aż mam ochotę go wyprzytulać. Staram się być jednak konsekwentna, ale czasem nie mam już siły do jego "am, am".
I tak jakoś upływa nam ten wspólny czas. Nie napiszę Wam nic o naszym planie dnia, bo dopiero staramy się wypracować sobie jakiś rytm, radzić sobie we trójkę. M. coraz dłużej zostaje w pracy i prędzej czy później wróci zwykła szarość dnia, ale zanim to nastąpi trzeba nam wiele cierpliwości. Czasem brakuje mi tej swobody, którą już sobie wypracowałam z Filipkiem, ale przecież nic nie trwa wiecznie i już niedługo będę mogła tak samo wszędzie zabrać Zosię. Pewnie z dwójką będzie to wymagało więcej kombinacji, ale przecież nie ja pierwsza i nie ostatnia mam dwójkę dzieci i żyję. Jakoś to będzie. A na razie uczę się cieszyć chwilą, bo przy dwójce takich ananasów wszystko jest pewne tylko przez chwilę.

18 komentarzy:

  1. Ten czas upłynie Ci szybko, za niedługo mała zacznie raczkować i chodzić, a wtedy trochę odziapniesz, bo będzie draptać za Fifim ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Wyznaję bardzo podobne podejście - tyle kobiet dało radę. My nie damy? A gonitwa emocji - znam to i jeszcze zrzucam na karb połogu.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja się pocieszam, że to wszystko minie i zostaną już tylko pozytywne nastroje;)

      Usuń
  3. I mnie czeka to w niedługiej przyszłości, czekam z niecierpliwością na każdy Twój nowy post :) U mnie różnica jeszcze mniejsza bo będzie niecałe 16 miesięcy i w moim przypadku akurat pierwsze nie było planowane, a jak już się okazało, że jestem w ciąży, to od razu wiedziałam, że chcę szybko drugie. Trzymam kciuki, żeby jak najwięcej było tych radosnych chwil :) Buziaki dla Wa :*

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. My planowaliśmy drugie troszkę później, ale zmieniliśmy zdanie i zdecydowaliśmy się wcześniej;) M. mnie przekonał, że wiadomo, że będzie ciężko, ale za jednym zamachem, a potem już tylko spijanie śmietanki;)

      Usuń
  4. Ja również czekam na Twoje wpisy :) u mnie różnica będzie 19 miesięcy i bywają chwile że jestem pełna obaw bo mój syn to ENERGIA :))))) Wysłałam Ci maila :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. U nas, gdyby Zosia urodziła się w terminie, to byłoby 20 miesięcy bez jednego dnia;)

      Usuń
  5. Jeśli chodzi o jedzenie to mam jedną radę - nie zmuszaj, nic na siłę bo nie będzie jadł wcale :( Córka tez miała fazę nie jedzenia choć nigdy nie była niejadkiem, ale jak nie chce obiadu a woli banana....cóż, dostaje banana, ważne by zastępswto było wartościowe :) Głowa do góry! Nie ma lekko, ale kto obiecał, że życie matki jest usłane różami?? Takie róże są, ale to są momenty :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Skorzystam z rady, bo już naprawdę nie wiem co z tym uparciuchem robić;) Tylko czasem pomysłów brak na wymyślanie tych zamienników. No i teraz czasu...

      Usuń
  6. Świetnie sobie dajesz rade. Jestem z Ciebie dumna :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Popłaczemy do poduszki, wykrzyczymy na spacerze i damy radę. W końcu jesteśmy matkami, one zawsze dają radę :-)
    Bąbel też ostatnio odmawia jedzenia. Wczoraj nie chciał obiadu to nie. Na kolację zjadł zimną zupę, którą zostawił, kiełbasę, kromkę chleba, popił mlekiem i poszedł spać.
    Wszystko się ułoży.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Pewnie, że się ułoży;) Już widzę, że idzie ku dobremu, ale bywają i momenty, kiedy ciężko sobie poradzić ze wszystkim...

      Usuń
  8. Potrzeba czasu...nic na siłę.
    faktycznie pierwsze mce będą trudne zanim sobie to wszystko wypracujecie.
    zanim się unormuje każdy z was musi się uporać z nową sytuacją. domyślam się, żenajtrudniej ma Filip bo jest mały...
    ściskam...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Filip za bardzo po sobie nie pokazuje zazdrości, raczej chce we wszystkim uczestniczyć. Czasem nie może się odnaleźć w sytuacji, gdy muszę go odsunąć, żeby niechcący nie zrobił Zosi krzywdy, ale na ogół przychodzi i sobie koło nas przysiada, przytula się do mnie albo głaszcze Małą po główce. Jest też czasem złośliwy i nieznośny, ale na szczęście tylko czasem...

      Usuń
  9. Trzymam za Was mocno kciuki. Dasz radę, choć będzie jeszcze ciężko. U mnie pocieszy już nieco starsze, ale nadal nie jest łatwo, ale już duuuuuuuuuuużo lepiej, więc i u Ciebie tak będzie:) Zdrowia życzę i serdecznie pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję;) Z dziećmi chyba już tak jest, że na każdym etapie jest jakoś pod górkę. Taki już los rodzica;)

      Usuń